Przejdź do zawartości

Anita Wachter

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anita Wachter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1967
Bartholomäberg

Klub

WSV Tschagguns

Wzrost

164 cm

Debiut w PŚ

4.01 1985, Maribor (22. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

17.03 1985, Waterville Valley
(15. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

25.01 1986, Saint-Gervais (3. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
złoto Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(kombinacja)
srebro Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
srebro Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(kombinacja)
Mistrzostwa świata
srebro Morioka 1993 slalom gigant
srebro Sierra Nevada 1996 kombinacja
brąz Saalbach 1991 supergigant
brąz Morioka 1993 kombinacja
brąz Vail 1999 slalom gigant
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Jasná 1985 slalom
złoto Jasná 1985 slalom gigantigant
srebro Jasná 1985 kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1992/1993
2. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1987/1988
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1989/1990
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1998/1999
3. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1996/1997
3. miejsce
1999/2000
Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce
1988/1989
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1989/1990
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Mała Kryształowa Kula
1995/1996
2. miejsce
1987/1988
3. miejsce
1991/1992
3. miejsce
1996/1997
Multimedia w Wikimedia Commons

Anita Wachter, po mężu Salzgeber (ur. 12 lutego 1967 w Bartholomäberg) – austriacka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, pięciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz zdobywczyni Pucharu Świata.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces w karierze Anita Wachter osiągnęła w 1982 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino[1]. Trzy lata później wygrała slalom oraz giganta podczas mistrzostw świata juniorów w Jasnej.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 4 stycznia 1985 roku w Mariborze, zajmując 22. miejsce w gigancie[2]. Pierwsze punkty (w sezonach 1980–1991 punktowało tylko piętnaście najlepszych zawodniczek) zdobyła 17 marca 1985 roku w Waterville Valley, zajmując piętnaste miejsce w gigancie. Były to jej jedyne punkty w sezonie 1984/1985, który ukończyła na 89. miejscu.

Na podium zawodów pucharowych po raz pierwszy stanęła 25 stycznia 1986 roku w Saint-Gervais-les-Bains, zajmując trzecie miejsce w kombinacji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie dwie reprezentantki Szwajcarii: Monika Hess i Corinne Schmidhauser. W kolejnych startach jeszcze dwa razy stanęła na podium: 16 marca w Vail była druga w supergigancie, a 20 marca w Waterville Valley drugie miejsce zajęła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1985/1986 była siedemnasta, w supergigancie siódma, a w gigancie ósma. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1986/1987, w którym dwa razy stanęła na podium: 15 marca 1987 roku w Vail była druga, a dzień później trzecia w supergigancie. W lutym 1987 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie jej najlepszym wynikiem było piąte miejsce w kombinacji.

Przełom w karierze Wachter nastąpił w sezonie 1987/1988. Już w trzecich zawodach sezonu, 30 listopada 1987 roku w Courmayeur, odniosła swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając slalom. W pozostałych startach piec razy stanęła na podium, jednak nie odniosła już zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej byłą trzecia, ulegając jedynie Micheli Figini i Brigitte Oertli. Była też druga w kombinacji, trzecia w slalomie i czwarta w gigancie. W lutym 1988 roku wystartowała we wszystkich konkurencjach na igrzyskach olimpijskich w Calgary. Zdobyła tam swój pierwszy medal wśród seniorek, zwyciężając w kombinacji. Po zjeździe do kombinacji Wachter zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Francuzki Carole Merle 0,68 sekundy. W slalomie do kombinacji uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i zwycięstwo. Ostatecznie wyprzedziła Brigitte Oertli o zaledwie 0,23 punktu i jej rodaczkę Marię Walliser o 22,03 pkt. Na tych samych igrzyskach była też między innymi piąta w supergigancie i siódma w gigancie.

Przez trzy kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie wielokrotnie stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 9 sierpnia 1989 roku w Las Leñas, była najlepsza w supergigancie, a 3 grudnia 1989 roku w Vail i 10 lutego 1991 roku w Zwiesel triumfowała w gigantach. W sezonie 1989/1990 była druga w klasyfikacji generalnej, przegrywając tylko ze swą rodaczką, Petrą Kronberger. W tym samym sezonie zwyciężyła w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Ponadto w sezonie 1988/1989 była trzecia w supergigancie, a dwa lata później była druga w klasyfikacji giganta. Z mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek w 1989 roku wróciła bez medalu, jednak na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm zdobyła brązowy medal w supergigancie. Uległa tam tylko innej Austriaczce, Ulrike Maier oraz Carole Merle.

W sezonie 1991/1992 tylko raz znalazła się w najlepszej trójce zawodów PŚ: 28 lutego 1992 roku w Narwiku zajęła drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem dwunasta, zajęła także trzecie miejsce w klasyfikacji kombinacji, za Sabine Ginther i Miriam Vogt. Na początku lutego 1992 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie w trzech startach zdobyła dwa medale. Najpierw wywalczyła srebrny medal w kombinacji, uzyskując jedenasty czas zjazdu i drugi wynik slalomu. Ostatecznie przegrała tylko z Petrą Kronberger, a wyprzedziła Florence Masnadę z Francji. Pięć dni później była dziewiąta w supergigancie, a następnie wzięła udział w gigancie. Po pierwszym przejeździe zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Ulrike Maier o 0,27 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała piąty wynik, co jednak dało jej drugi łączny czas i srebrny medal. Konkurencję wygrała Szwedka Pernilla Wiberg, a drugie miejsce ex aequo z Wachter zajęła Diann Roffe z USA.

Najlepsze wyniki osiągała w sezonie 1992/1993, kiedy zdobyła Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Ośmiokrotnie stawała na podium, w tym odniosła dwa zwycięstwa: 5 grudnia w Steamboat Springs wygrała giganta, a 17 stycznia 1993 roku w Cortina d'Ampezzo zwyciężyła w kombinacji. Zdobyła także Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji oraz zajęła drugie miejsce w klasyfikacji giganta. Na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku zdobyła srebro w gigancie, rozdzielając na podium Carole Merle i Niemkę Martinę Ertl. Pięć dni wcześniej zdobyła także brązowy medal w kombinacji, ulegając tylko Miriam Vogt i Picabo Street z USA.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Wachter nie zdobyła tam medalu, najlepszy wynik osiągając w gigancie, który ukończyła na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrała tam ze Szwajcarką Vreni Schneider o 0,09 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, z czego trzykrotnie zwyciężała: 31 października w Sölden, 26 listopada w Santa Caterina oraz 16 stycznia w Cortina d'Ampezzo była najlepsza w gigantach. Wyniki te dały je zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji, a w klasyfikacji generalnej była czwarta. Trzy zwycięstwa odniosła także rok później: 7 stycznia w Haus w supergigancie oraz 23 stycznia w Cortina d’Ampezzo i 18 lutego w Åre w gigancie. Poza tym jeszcze raz stanęła na podium, w efekcie zajmując ósme miejsce w klasyfikacji generalnej i siódme w gigancie.

Ostatnią Małą Kryształową Kulę w karierze wywalczyła w sezonie 1995/1996, zwyciężając w klasyfikacji kombinacji. Na podium stawała trzykrotnie, z czego dwa razy na najwyższym stopniu: 17 grudnia w St. Anton była najlepsza w kombinacji, a 21 stycznia w Cortina d’Ampezzo wygrała giganta. W klasyfikacji generalnej była trzecia, za Katją Seizinger i Martiną Ertl. W lutym 1996 roku brała udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie wywalczyła srebrny medal w kombinacji. Austriaczka uzyskała dwunasty czas zjazdu i trzeci slalomu, ostatecznie na podium rozdzielając Pernillę Wiberg oraz Marianne Kjørstad z Norwegii. Na tej samej imprezie była także czwarta w gigancie, przegrywając walkę o brązowy medal z Martiną Ertl o 0,46 sekundy. Z rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sestriere wróciła bez medalu. Najlepszy wynik uzyskała w gigancie, który ponownie ukończyła na czwartej pozycji. Tym razem walkę o podium przegrała z Francuzką Leïlą Piccard o 0,15 sekundy. W zawodach pucharowych na podium stawała sześć razy, jednak nie odniosła żadnego zwycięstwa. Sezon 1996/1997 ukończyła na siódmym miejscu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była trzecia.

Sezon 1997/1998 był pierwszym od 13 lat, w którym ani razu nie stanęła na podium. Podczas zawodów w Cortina d’Ampezzo w styczniu 1998 roku Wachter wypadła z trasy zrywając więzadła krzyżowe w prawym kolanie[3]. Kontuzja ta wykluczyła ją ze startów w pozostałej części sezonu, w tym igrzysk olimpijskich w Nagano. Uzyskane do tego czasu wyniki dały jej 27. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Austriaczka wróciła do sportu i rywalizowała jeszcze przez trzy kolejne sezony. Odniosła jeszcze pięć zwycięstw w zawodach Pucharu Świata: 27 grudnia 1998 roku w Semmering, 2 stycznia 1999 roku w Mariborze, 24 lutego w Åre, 13 marca w Sierra Nevada oraz 28 grudnia 1999 roku w Lienzu wygrywała giganty. Po zwycięstwie Lienzu w wieku 32 lat i 319 dni, została najstarszą zwyciężczynią zawodów PŚ w gigancie[4] W sezonie 1998/1999 zajęła drugie, a w sezonie 1999/2000 trzecie miejsce w klasyfikacji tej konkurencji. Podczas rozgrywanych w lutym 1999 roku mistrzostw świata w Vail/Beaver Creek zdobyła brązowy medal w gigancie. W zawodach tych uległa jedynie Alexandrze Meissnitzer i Norweżce Andrine Flemmen. W tej samej konkurencji wystąpiła także na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w St. Anton, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu. Ostatni raz na podium zawodów pucharowych stanęła 17 lutego 2000 roku w Åre, zajmując drugie miejsce w gigancie. W marcu 2001 roku zakończyła karierę[5].

Wachter kilkukrotnie zdobywała medale mistrzostw Austrii, w tym sześć złotych: w gigancie w latach 1990, 1994 i 1997, kombinacji w 1985 roku oraz slalomie w latach 1986 i 1994[6]. W 1992 roku otrzymała Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[7]. W 1993 roku została wybrana sportsmenką roku w Austrii.

Jej mężem jest austriacki narciarz Rainer Salzgeber, z którym ma dwie córki. Ich córka Amanda Salzgeber jest trzykrotną medalistką igrzysk olimpijskich młodzieży w Lozannie[8].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 19 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:25,86 - Marina Kiehl
1. 21 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 29,25 pkt - -
5. 22 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:19,03 +1,33 Austria Sigrid Wolf
7. 24 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,49 +1,89 Szwajcaria Vreni Schneider
DNF1 26 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:36,69 - Szwajcaria Vreni Schneider
2. 13 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 2,55 pkt +16,84 pkt Austria Petra Kronberger
9. 18 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:21,22 +2,98 Włochy Deborah Compagnoni
2. 19 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:12,74 +0,97 Szwecja Pernilla Wiberg
9. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:22,15 +0,86 Stany Zjednoczone Diann Roffe
4. 24 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:30,97 +2,09 Włochy Deborah Compagnoni
DNF1 26 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 1:56,01 - Szwajcaria Vreni Schneider

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
17.[9] 6 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:18,53 +3,61 Stany Zjednoczone Diann Roffe
DNF1[10] 9 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:29,58 - Francja Perrine Pelen
5. 30 stycznia 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 15,32 pkt +21,38 pkt Szwajcaria Erika Hess
17.[11] 3 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,17 +3,33 Szwajcaria Maria Walliser
DNS1[12] 5 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:21,22 - Szwajcaria Vreni Schneider
5. 2 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 5,65 pkt +30,32 pkt Stany Zjednoczone Tamara McKinney
DNF1[13] 7 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:30,88 - Mateja Svet
9. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:19,46 +0,93 Austria Ulrike Maier
13. 11 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:29,37 +4,92 Szwajcaria Vreni Schneider
3. 29 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:08,72 +0,13 Austria Ulrike Maier
DNF[14] 31 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 26,45 pkt - Szwajcaria Chantal Bournissen
12. 1 lutego 1991 Austria Saalbach Slalom 1:25,90 +2,22 Szwajcaria Vreni Schneider
11. 2 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:07,45 +2,04 Szwecja Pernilla Wiberg
3. 5 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 3,39 pkt +30,13 pkt Niemcy Miriam Vogt
DNF1[15] 9 lutego 1993 Japonia Morioka Slalom 1:27,66 - Austria Karin Buder
2. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:17,59 +0,40 Francja Carole Merle
6. 14 lutego 1993 Japonia Morioka Supergigant 1:33,52 +1,00 Niemcy Katja Seizinger
16. 12 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,00 +1,84 Włochy Isolde Kostner
2. 19 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Kombinacja 3:19,68 +2,05 Szwecja Pernilla Wiberg
4. 22 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 2:10,74 +1,16 Włochy Deborah Compagnoni
DNF1 24 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Slalom 1:31,46 - Szwecja Pernilla Wiberg
22. 5 lutego 1997 Włochy Sestriere Slalom 1:43,88 +6,44 Włochy Deborah Compagnoni
4. 9 lutego 1997 Włochy Sestriere Gigant 2:39,19 +1,91 Włochy Deborah Compagnoni
10. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Kombinacja 3:03,38 +3,76 Austria Renate Götschl
3. 11 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:08,54 +0,59 Austria Alexandra Meissnitzer
9. 13 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:33,97 +1,37 Australia Zali Steggall
DFN1 9 lutego 2001 Austria St. Anton Gigant 2:19,01 - Szwajcaria Sonja Nef

Mistrzostwa świata juniorów

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
5. 21 lutego 1984 Stany Zjednoczone Sugarloaf Gigant 2:23,08 +1,53 Mateja Svet
9. 28 lutego 1985 Czechosłowacja Jasná Zjazd 1:22,12 +2,03 Austria Astrid Geisler
1. 1 marca 1985 Czechosłowacja Jasná Gigant 2:14,02 - -
1. 3 marca 1985 Czechosłowacja Jasná Slalom 1:40,47 - -

Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włochy Courmayeur – 30 listopada 1987 (slalom)
  2. Argentyna Las Leñas – 9 sierpnia 1989 (supergigant)
  3. Stany Zjednoczone Vail – 3 grudnia 1989 (gigant)
  4. Niemcy Zwiesel – 10 lutego 1991 (gigant)
  5. Stany Zjednoczone Steamboat Springs – 5 grudnia 1992 (gigant)
  6. Włochy Cortina d'Ampezzo – 17 stycznia 1993 (kombinacja)
  7. Austria Sölden – 31 października 1993 (gigant)
  8. Włochy Santa Caterina – 26 listopada 1993 (gigant)
  9. Włochy Cortina d'Ampezzo – 16 stycznia 1994 (gigant)
  10. Austria Haus – 7 stycznia 1995 (supergigant)
  11. Włochy Cortina d'Ampezzo – 23 stycznia 1995 (gigant)
  12. Szwecja Åre – 18 lutego 1995 (gigant)
  13. Austria St. Anton – 17 grudnia 1995 (kombinacja)
  14. Włochy Cortina d'Ampezzo – 21 stycznia 1996 (gigant)
  15. Austria Semmering – 27 grudnia 1998 (gigant)
  16. Słowenia Maribor – 2 stycznia 1999 (gigant)
  17. Szwecja Åre – 24 lutego 1999 (gigant)
  18. Hiszpania Sierra Nevada – 13 marca 1999 (gigant)
  19. Austria Lienz – 28 grudnia 1999 (gigant)
  • 19 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata (14 w gigancie, 2 w supergigancie, 2 w kombinacji i 1 w slalomie)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Francja Saint-Gervais – 25 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
  2. Stany Zjednoczone Vail – 16 marca 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  3. Stany Zjednoczone Waterville Valley – 20 marca 1986 (gigant) – 2. miejsce
  4. Stany Zjednoczone Vail – 15 marca 1987 (supergigant) – 3. miejsce
  5. Stany Zjednoczone Vail – 16 marca 1987 (supergigant) – 3. miejsce
  6. Szwajcaria Crans-Montana – 13 grudnia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce
  7. Kranjska Gora – 30 stycznia 1988 (gigant) – 3. miejsce
  8. Stany Zjednoczone Aspen – 6 marca 1988 (slalom) – 2. miejsce
  9. Kanada Rossland – 13 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce
  10. Austria Saalbach-Hinterglemm – 23 marca 1988 (gigant) – 2. miejsce
  11. Austria Schladming – 26 listopada 1988 (supergigant) – 3. miejsce
  12. Francja Les Menuires – 28 listopada 1988 (gigant) – 2. miejsce
  13. Włochy Valzoldana – 18 grudnia 1988 (gigant) – 3. miejsce
  14. Francja Tignes – 20 stycznia 1989 (supergigant) – 2. miejsce
  15. Stany Zjednoczone Steamboat Springs – 25 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Stany Zjednoczone Park City – 24 listopada 1989 (gigant) – 3. miejsce
  17. Stany Zjednoczone Park City – 25 listopada 1989 (slalom) – 3. miejsce
  18. Stany Zjednoczone Steamboat Springs – 10 grudnia 1989 (kombinacja) – 3. miejsce
  19. Austria Hinterstoder – 8 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  20. Austria Hinterstoder – 9 stycznia 1990 (slalom) – 2. miejsce
  21. Austria Haus – 14 stycznia 1990 (kombinacja) – 2. miejsce
  22. Maribor – 20 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  23. Włochy Santa Caterina – 28 stycznia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  24. Szwajcaria Veysonnaz – 5 lutego 1990 (gigant) – 2. miejsce
  25. Norwegia Stranda – 11 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce
  26. Austria Altenmarkt – 9 grudnia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
  27. Kanada Lake Louise – 11 marca 1991 (slalom) – 3. miejsce
  28. Stany Zjednoczone Vail – 17 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
  29. Norwegia Narwik – 28 lutego 1992 (gigant) – 2. miejsce
  30. Stany Zjednoczone Vail – 13 grudnia 1992 (supergigant) – 3. miejsce
  31. Słowenia Maribor – 5 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  32. Włochy Cortina d'Ampezzo – 10 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  33. Austria Haus – 24 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  34. Szwajcaria Veysonnaz – 28 lutego 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  35. Francja Morzine – 7 marca 1993 (supergigant) – 3. miejsce
  36. Szwecja Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce
  37. Włochy Santa Caterina – 27 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
  38. Włochy Santa Caterina – 28 listopada 1993 (slalom) – 2. miejsce
  39. Francja Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce
  40. Francja Morzine – 5 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  41. Stany Zjednoczone Vail – 17 marca 1994 (supergigant) – 3. miejsce
  42. Włochy Alta Badia – 21 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  43. Szwajcaria Veysonnaz – 21 grudnia 1995 (gigant) – 3. miejsce
  44. Stany Zjednoczone Park City – 21 listopada 1996 (gigant) – 2. miejsce
  45. Austria Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom) – 3. miejsce
  46. Słowenia Maribor – 3 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  47. Niemcy Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  48. Niemcy Zwiesel – 18 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  49. Szwajcaria Laax – 2 lutego 1997 (kombinacja) – 3. miejsce
  50. Francja Val d’Isère – 11 grudnia 1998 (gigant) – 3. miejsce
  51. Włochy Cortina d'Ampezzo – 24 stycznia 1999 (gigant) – 3. miejsce
  52. Szwecja Åre – 22 lutego 1999 (gigant) – 2. miejsce
  53. Francja Tignes – 31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce
  54. Francja Serre Chevalier – 4 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce
  55. Słowenia Maribor – 5 stycznia 2000 (gigant) – 3. miejsce
  56. Szwecja Åre – 17 lutego 2000 (gigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Il Trofeo Topolino (wł.)
  2. ↑ alpineskiworld.net: 04.01.85. Maribor Giant Slalom, women (ang.)
  3. ↑ Wachter sweeps back from injury (ang.)
  4. ↑ Mikaela Shiffrin wins giant slalom World Cup in Semmering, Austria to claim her 78th career win (27 grudnia 2022)
  5. ↑ Austrian legend set to retire (ang.)
  6. ↑ ÖSV-Siegertafel: Anita Wachter (niem.)
  7. ↑ Staatliche Auszeichnungen bis 2008 (niem.)
  8. ↑ Gold für Anita Wachters Tochter [online], Die Presse, 11 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-12].
  9. ↑ alpineskiworld.net: 06.02.1985. Santa Catarina Giant Slalom, women (ang.)
  10. ↑ alpineskiworld.net: 09.02.1985. Bormio Slalom, women (ang.)
  11. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1987. Crans-Montana Super-G, women (ang.)
  12. ↑ alpineskiworld.net: 05.02.1987. Crans Montana Giant Slalom, women (ang.)
  13. ↑ alpineskiworld.net: 07.02.1989. Beaver Creek Slalom, women (ang.)
  14. ↑ alpineskiworld.net: 25-31.01.1991. Saalbach Alpine Combined, women (ang.)
  15. ↑ alpineskiworld.net: 09.02.1993. Morioka Slalom, women (ang.)
Mistrzynie olimpijskie w narciarstwie alpejskim w kombinacji

Zdobywczynie Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anita_Wachter&oldid=74857147”